از نظر عرفا «خلق» به معنای عرفی آن، وجود حقیقی ندارد و هر آن‌چه در عرصه گیتی مشاهده می‌شود، جز تجلی ذات احدی خداوند نیست. همه موجودات «نمود» ند و «بود» حقیقی منحصر در ذات الهی است. به تعبیر دینی هر آن چه در سرای وجود جلوه‌گری می‌کند «وجه الله» است. از دیگر سوی، انسان خلیفةالله است و به دلیل جامعیت اسماء الهی و تام بودن مظهریت حق، می‌تواند سلطه علمی و فعلی بر عالم هستی داشته باشد. از نگاه فیزیک نوین نیز، در بنیاد جهان، یکپارچگی شگفت انگیزی حاکم است و انسان به عنوان تنها ناظر آگاه وبا نگاهی عمیق‌تر یک «سهیم»، نقش کلیدی و تعیین‌کننده‌ای در تبیین و حتی تکوین جهان ایفا می‌کند، به گونه‌ای که تصور وجود جهان بدون انسان محال است. در این نوشتار وحدت بنیادین اجزاء جهان و رابطه انسان با جهان هستی در حوزه عرفان و فیزیک به گونه‌ای تطبیقی طرح و بررسی می‌شود.
حسینی شاهرودی, سید مرتضی, & فرضعلی, فاطمه. (1392). بررسی تطبیقی وحدت انسان و جهان در فیزیک و عرفان. جستارهایی در فلسفه و کلام, 45(2), -. doi: 10.22067/philosophy.v45i2.12646
MLA
سید مرتضی حسینی شاهرودی; فاطمه فرضعلی. "بررسی تطبیقی وحدت انسان و جهان در فیزیک و عرفان", جستارهایی در فلسفه و کلام, 45, 2, 1392, -. doi: 10.22067/philosophy.v45i2.12646
HARVARD
حسینی شاهرودی, سید مرتضی, فرضعلی, فاطمه. (1392). 'بررسی تطبیقی وحدت انسان و جهان در فیزیک و عرفان', جستارهایی در فلسفه و کلام, 45(2), pp. -. doi: 10.22067/philosophy.v45i2.12646
VANCOUVER
حسینی شاهرودی, سید مرتضی, فرضعلی, فاطمه. بررسی تطبیقی وحدت انسان و جهان در فیزیک و عرفان. جستارهایی در فلسفه و کلام, 1392; 45(2): -. doi: 10.22067/philosophy.v45i2.12646
)
ارسال نظر در مورد این مقاله