در حوزه عرفان نظری، بسیاری از مسائل عرفانی به آیات قرآنی مستند می‌شود که از جملة این آیات، آیة شریفة «هو الاوّل و الآخر و الظاهر و الباطن» است. عرفا، غالباً اسماء یاد شده در این آیه را توصیف مقام ذات و هویّت غیبیّه مطلقه دانسته‌اند و به نظر برخی درک و شهود این اسماء مبنایی برای فهم مسئلة وحدت وجود و ندیدن هرگونه کثرت در عالم هستی می‌باشد. در این نوشتار، این نظریه مورد نقد قرار گرفته است و با ارائة دلایل متعدد، بیان شده که اسماء چهارگانه در این آیه توصیف مقام ذات نیستند و بنابراین، دلیلی بر وحدت وجود نمی‌باشد بلکه این آیه به نوعی وصف «انسان کامل» یا «حقیقت محمدیّه» می‌باشد.
کلید واژهها: الاوّل، الآخر، الظاهر، الباطن، هویّت غیبیّه، انسان کامل، حقیقت محمّدیّه.
حسینی شاهرودی, سیدمرتضی, & فخّارنوغانی, Vaḥīda. (1388). رابطه ی «اول»، «آخر»، «ظاهر» و «باطن» با انسان کامل. جستارهایی در فلسفه و کلام, 41(2), -. doi: 10.22067/philosophy.v41i2.3953
MLA
سیدمرتضی حسینی شاهرودی; Vaḥīda فخّارنوغانی. "رابطه ی «اول»، «آخر»، «ظاهر» و «باطن» با انسان کامل", جستارهایی در فلسفه و کلام, 41, 2, 1388, -. doi: 10.22067/philosophy.v41i2.3953
HARVARD
حسینی شاهرودی, سیدمرتضی, فخّارنوغانی, Vaḥīda. (1388). 'رابطه ی «اول»، «آخر»، «ظاهر» و «باطن» با انسان کامل', جستارهایی در فلسفه و کلام, 41(2), pp. -. doi: 10.22067/philosophy.v41i2.3953
VANCOUVER
حسینی شاهرودی, سیدمرتضی, فخّارنوغانی, Vaḥīda. رابطه ی «اول»، «آخر»، «ظاهر» و «باطن» با انسان کامل. جستارهایی در فلسفه و کلام, 1388; 41(2): -. doi: 10.22067/philosophy.v41i2.3953
)
ارسال نظر در مورد این مقاله