در این مقاله سازگاری قول به استحاله تناسخ و اعتقاد به معاد جسمانی در حکمت متعالیه مورد بررسی قرار گرفته است. به این منظور ضمن تعریف و ذکر اقسام تناسخ، محذوراتی که موجب شده است فلاسفه حکمت متعالیه تناسخ را محال بدانند، جمع آوری شده است و سپس با توجه به آراء این حکماء در مورد چگونگی معاد جسمانی، مشخص شده است که هیچ یک از آن محذورات در معاد جسمانی وجود ندارد و در نتیجه قول به استحاله تناسخ با اعتقاد به معاد جسمانی کاملاً سازگار است.
ارشد ریاحی, علی, & صباغان, افسانه. (1392). تناسخ و معاد جسمانی در حکمت متعالیه. جستارهایی در فلسفه و کلام, 45(2), -. doi: 10.22067/philosophy.v45i2.3619
MLA
علی ارشد ریاحی; افسانه صباغان. "تناسخ و معاد جسمانی در حکمت متعالیه", جستارهایی در فلسفه و کلام, 45, 2, 1392, -. doi: 10.22067/philosophy.v45i2.3619
HARVARD
ارشد ریاحی, علی, صباغان, افسانه. (1392). 'تناسخ و معاد جسمانی در حکمت متعالیه', جستارهایی در فلسفه و کلام, 45(2), pp. -. doi: 10.22067/philosophy.v45i2.3619
VANCOUVER
ارشد ریاحی, علی, صباغان, افسانه. تناسخ و معاد جسمانی در حکمت متعالیه. جستارهایی در فلسفه و کلام, 1392; 45(2): -. doi: 10.22067/philosophy.v45i2.3619
)
ارسال نظر در مورد این مقاله